Lieve Mika, je gaf me zoveel liefde en warmte in de afgelopen jaren. Toen je in een doosje bij het asiel werd gezet, was je ongeveer vijf weken, ik noemde je altijd een moederloos kind. Jaren was je – misschien wel door het gemis van die moeder- een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken en gedroeg je je soms als de schrik van de buurt die een robbertje vechten niet uit de weg ging. En altijd even gek op eten, je kaapte het etensbakje weg zodra er iets in zat. Gek genoeg werd je steeds aanhankelijker toen je de oudste kat in huis werd. De laatste anderhalf jaar miste je je tanden en genoot van veel blikvoer. Je meldde je voor je knuffels en je bakjes eten. In deze gekke tijd, zonder menselijke aanraking, realiseer ik me hoe fijn het is om huisdieren te hebben. Deze week werd je plotseling ziek en vanochtend bleek het het beste om je te laten inslapen. Ik kijk terug op het grote deel van mijn leven waarin je bij me was. Fijn dat je er was lieve Miek en groet je vriendjes in de kattenhemel 😿🐱(aug 2003-23-05-2020)